Gdy wspominam te lata, te dni,
kiedy byłem tak zwanym mikrusem.
Miałem siły i zdrowie, wszystkie włosy na głowie.
Świat cudownym wydawał się mi.

Człowiek latał po parkach jak ptak.
I przez wały hetmańskie rwał kłusy.
A mój tato czasami, przyczajony stał w bramie.
I pod wieczór płakał mi tak:

Jóźku, wracaj do domu, a zastanów się raz.
Chyba komu jak komu, ale Tobie już czas.
Jóźku, słuchaj się taty, miglanc w nocy ma spać.
Jóźku, wracaj do chaty i do łóżka się kładź.

Potem przyszedł znienacka ten czas,
Zamroczenia i męskiej słabości.
Że się człowiek ożenił, standard życia się zmienił.
Czas dzieciństwa przeminął i zgasł.

Ale za to, by miało się smak,
wypić ćmagę w dowolnej ilości.
Człowiek szedł do Skowrona na dwie głębsze,
a żona znów pod wieczór śpiewała mu tak:

Jóźku, wracaj do domu, a zastanów się raz.
Chyba komu jak komu, ale Tobie już czas.
Skoro jesteś żonaty musisz liczyć się z tym:
Albo wracaj do chaty, albo zrobię Ci dym

Na tułaczce się jest tyle lat,
ale wciąż dawne dni się wspomina.
I te chwile bezpańskie i te wały hetmańskie,
I ten Lwowski, beztroski mój świat.

A gdy noc czarne skrzydła jak ptak,
Nad mym sercem stęsknionym rozpina,
słyszę piosnka rozbrzmiewa, a to Lwów do mnie śpiewa,
I we śnie przywołuje mnie tak:

Jóźku, wracaj do domu, a zastanów się raz.
Chyba komu jak komu, ale Tobie już czas.
Dobry Bóg Cię zachowa, jesteś cały i zdrów.
Jóźku, wracaj do Lwowa, bo Twój dom to jest Lwów!

słowa autora

muzyka: nie wim (Wim tyż nie)

tfu, słowa Refrena D