Scena w tramwaju 589

---

Występują:
Pasażer [Władysław Ochrymowicz]
Konduktor [Kazimierz Jarzębowski]
Pasażerka [Teodora Wandycz]

Pasażer: Proszę sié nie pchać! Proszę sié nie pchać ... raz! (słyszę "jusiu", w znaczeniu: jeszcze, natomiast nie wiem, jak to zapisać) Gdzie sié Pani pcha!? Jak Pani potrzebujé aż tyle miejsca, to niech Pani sobié kupi awtomobil! To niech Pani nie jedzie z tramwajém! Masz, Tobie! Ordynarna grubianka, paskudniczka! Pfu!
Konduktor: Proszę państwa, proszę państwa, bilety! Kto jeszcze nie ma biletu? Proszę o bilety! Bilety! Bilety!
Pasażer: Przepraszam, panie konduktorze, "bylety, bylety, bylety", a czy Pan ma dla mnie miejsce!?
Konduktor: Owszem, mam.
Pasażer: Ma Pan miejsce?
Konduktor: Mam.
Pasażer: A gdzie?
Konduktor: Na cmentarzu!
*śmiech*
Pasażer: Ordynarny dowcip, chamuś jakiś! Przepraszam, niechże Pani wpuści do środka.
Pasażerka: Co takiego? Osioł...
Pasażer: Och, uch, jaki ja jestem zmęczony. Doprawdy, ja jestem taki zmęczony, że ja moich nóg nie czuję.
Pasażerka: O tak, Pan ich nie czuje, ale my czujemy, i to dobrze, co?
*śmiech*
Konduktor: Przepraszam, przepraszam Pana, ale tu palić nie wolno.
Pasażer: Co pan mówi? "Nie wolno"?
Konduktor: Nie wolno.
Pasażer: Naprawdę nie wolno?
Konduktor: Naprawdę nie wolno.
Pasażer: A skąd Pan wié, że ja palę?
Konduktor: No, widzę u Pana papierosa w ustach!
Pasażer: To jeszcze nie dowód, że ja palę! Ja mogę trzymać papierosa w gębę, a nie palić! Ja także trzymam nogę w butach teraz, a przecie ja teraz nie spaceruję!
Pasażerka: Panie! Panie, co Pan robi!? Pan usiadł na moich kolanach!
Pasażer: Nié, nié możé być! Ja usiadłem na Pani kolankach? A ja myślałem...
Pasażerka: Co Pan myślałeś!?
Pasażer: Ja myślałem, że to ławka. Bo takie twarde kolana Pani ma...
*śmiech - najpierw Pasażerka, potem wszyscy*
Pasażerka: Masz Pan szczęście, że mojego męża tu nie ma!
Pasażer: Ja mam zawsze szczęścié - jak męża nié ma, tylko sama żona, i ja sam. A, czy mąż Pani, broń Boże, zdrów? A gdzie mąż Pani pojechał, jeżeli tylko można wiedzieć?
Pasażerka: Mój mąż wyjechał na polowanie.
Pasażer: Na polowanie? Aaa, to teraz ja rozumiem! Otóż to! Gdyby Pani miała miętkie (sic!) kolanka, to mniejżulek (sic!) by na polowanie nie wyjeżdżał.
*śmiech*
Pasażerka: Impertynent, cham ostatni! Panie konduktorze, proszę tego pana uspokoić!
Konduktor: Panie, Panie! Co się Panu tu zdaje!? Że pan kupiłeś ten wagon!? Że pan tu jesteś sam!? Ta Pani się na Pana uskarża! A gdzie Pan jedzie?
Pasażer: Gdzie ja jadę? To mi obojętne!
Konduktor: Co to Panu obojętne!? Gdzie Pan jedzie!? Jak to!?
Pasażer: A co Panu szkodzi? Może mam się wylegitymowywać, (sic!) że ja jestem kawaler, bogaty, że mam duże, wyrobiony interes, który mi doskonalnie idzié, i tak daléj, i tak daléj?
Konduktor: No(?) może...
Pasażerka: O, to ja Pana bardzo przepraszam, że byłam powodem tego zajścia.
Pasażer: Co pan sobie myśli? Że pan jesteś od towarzystwa opieki nad nieletnimi? Ojej, jaki ja jestem zdénerwowany! Suń(?)że Pani moje ramię i idziemy do domu!
Pasażerka: Jak to do domu? Przepraszam, do czyjego domu?
Pasażer: Wszystko mi jedno do czyjego domu! Ja się już raz muszę uspokoić! Możemy pójść do mojego domu, możemy pójść do Pani domu, ale w każdym razie idziemy do domu!
*śmiech*
Pasażer: Do widzenia, panie konduktorze! Kłaniaj się pan babkę na słomianych ostrogach! Złam kark i szyjé, ja ci drugie przyszyję!
*śmiech*