”Sobótka”, ”Tęcza” 389

---

("Sobótka")

Świę­to­jań­ski wie­czór
Ucie­cha dla dzia­twy;
Za­pa­li­ły już ogni­ska
Te fli­sa­cze tra­twy.

Idzie pło­mień w górę,
So­bót­ka się pali,
Sy­pie iskry szcze­ro­zło­te
Po tej mo­drej fali.

A ten sta­ry fli­sak
Po­pra­wia ogni­sko;
Pal się, pal się, ty so­bót­ko,
Bo War­sza­wa bli­sko.

So­bót­ko, so­bót­ko,
Nocy świę­to­jań­ska,
Wi­dać cie­bie od War­sza­wy
Do sa­me­go Gdań­ska.

("Tęcza")

— A kto ciebie, śliczna tęczo,
Siedmiobarwny pasie,
Wymalował na tej chmurce
Jakby na atłasie?

— Słoneczko mnie malowało
Po deszczu, po burzy;
Pożyczyło sobie farby
Od tej polnej róży.

Pożyczyło sobie farby
Od kwiatów z ogroda;
Malowało tęczę na znak,
Że będzie pogoda!