”Ucisz się serce”, ”Wy się skarżycie?” 369

---

("Ucisz się, serce")

Ucisz się, ser­ce! - swo­ich strat
Już nie opła­kuj, stro­ska­ne;
Ale wscho­dzą­cy po­zdrów świat
I jego jutrz­nie ró­ża­ne.

Bło­go­sław no­wym ży­cia dniom,
Temu, co wscho­dzi i ro­śnie,
Świe­żym na­dzie­jom, świe­żym snom,
Świe­żej mło­do­ści i wio­śnie.

Po­zdrów po­ko­leń przy­szły ród,
Ich my­śli, pra­gnie­nia, cele,
Kwiat no­wych uczuć, no­wych cnót,
Na na­szym wzro­sły po­pie­le.

Szczę­ście, za któ­rym dzi­siaj ty
Na próż­no tę­sk­nisz i cze­kasz,
I nie zisz­czo­ne wszyst­kie sny,
Wszyst­kie pra­gnie­nia - im prze­każ.

Wzleć po­nad wła­snej dro­gi kres,
Z bło­go­sła­wień­stwem dla świa­ta,
Co w pa­smo błę­dów, walk i łez
Szla­chet­ne dą­że­nia wpla­ta.

A snuć się bę­dzie zło­ta nić,
Cho­ciaż ty spo­czniesz w mo­gi­le...
I bę­dziesz no­wym ży­ciem żyć
W mło­dzień­czej bar­wie i sile.

Bę­dziesz - gdzie ludz­kiej my­śli zdrój
W nie­po­wstrzy­ma­nym rwie bie­gu...
Gdzie się roz­strzy­ga du­chów bój,
W wal­czą­cych sta­niesz sze­re­gu.

Gdzie pły­nie skar­gi rzew­ny głos,
Tam bę­dziesz - i bę­dziesz z temi,
Co chcą po­lep­szyć ludz­ki los
I przy­nieść szczę­ście tej zie­mi.

I do wie­śnia­czych zstą­pisz chat
Uczu­cia bu­dzić nie­zna­ne...
Więc nie po­pła­kuj swo­ich strat,
Ucisz się, ser­ce stro­ska­ne!

("Wy się skarżycie?")

Wy ulubieńcy losu i wybrani!
Którym pogodne śmieją się błękity,
Wy się skarżycie, gdy wam stopę zrani
Cierń pośród kwiatów ukryty.

Gdy wam zabraknie słodkiej szczęścia rosy,
I pierwszą gorycz przyniesie wam życie,
Na świat i ludzi i na swoje losy,
Wy się skarżycie!

Zapominacie o swym dniu słonecznym,
I obejmując wszechświat w złorzeczeniu,
Bunt podnosicie przeciw prawom wiecznym,
Przeciw istnieniu!

Lecz ci, co wzrośli w twardej z losem walce,
Wprzągnięci w jarzmo trudów i niedoli,
Ci nie zważają, że cierń krwawi palce,
Nie myślą o tem co boli.

Chociaż w świat idąc pod nieszczęścia strażą,
Widzą, jak wszystkie nadzieje im gasną,
Ci nie złorzeczą, ani się nie skarżą
Na dolę własną.

Owszem, gdy znajdą po swym krwawym znoju,
Chwilę wytchnienia z wszystkich chwil najrzadszą,
Z błogiem uczuciem wiary i spokoju
W niebiosa patrzą.

”Ucisz się, serce” -- w skóconej formie po wydaniu 1908 r.; może być pokazać (jako "***"?) gdzie są skroty (linia 16 i linia 31). W ostatniej linijce w oryginale było "Pociesz"; "Ucisz" tylko w wydaniu 1908 r.

77: usunąć linię