Piosenki warszawskie 208

tytuł:

Piosenki warszawskie

gatunek:

recytacja

muzyka:

wielu kompozytorów

słowa:

Marian Hemar Jan Marian Hescheles, Marian Heszeles
ps. Jan Mariański, Marian Wallenrod, Harryman, O'Mega

info:

wiersz napisany w 1942 r.

^{(część I - od Kapelmistrza (JT))}

Dawnych dni, tamtych dni

Ciągła, codzienna łaska

Gdzie szukać dziś

Czasu, co był i pierzchł?

Przychodzi zmierzch,

Cichy, ciepły, majowy zmierzch.

I w powietrzu, na skrzypcach łka

Piosenka ta Warszawska:

“Co nam zostalo z tych lat

Miłości pierwszej?

Zeschnięte liście i kwiat

W tomiku wierszy,

Wspomnienie czule i szept

I jasne łzy co nie schną.

I anioł smutku, co wszedł

I tylko westchnął.

O strapienia miłosne, o zmartwienia wiosenne

O sentymentalne troski

O piosenki, udręki, smutki przedwojenne…

Niemcy chodzą po Marszałkowskiej.

Buty – buty po bruku.

Ale uszy nie słyszą.

Butne gęby przed okiem.

Oczy nie dostrzegają.

Chodzimy po innym mieście.

Odgrodzeni ciszą,

W której butów nie słychać.

Tylko skrzypce grają:

“W Alejach zakwitły kasztany,

W Łazienkach kołyszą się bzy.

Kto drugi jest tak zakochany,

Tak szczęściem pijany – jak my?!

W Łazienkach lśni woda na stawie,

W Alejach zieleni się gaj.

To Wiosna jest w Warszawie

To Wiosna, mój miły – to maj”

^{(część II)}

Maj się smutkowi dziwi.

O, maju w podmiejskim ogródku

Myśmy byli szczęśliwi,

Nie przeszkadzaj nam w smutku.

Serce się nie roztkliwi

Zielenią, błękitem, złotem

Myśmy byli szczęśliwi,

Nie wiedzieliśmy o tem.

Maj się śmieje – po co twoje łzy?

Patrzaj – kwitnę!

Bzów kiścią obłędną!

Niemcy patrzą w Łazienkach na bzy.

Bzy się wstydzą na wietrze. I więdną.

Butne twarze naprzeciw płyną po ulicy.

Buty dudnią po bruku. Ale uszy nie słyszą.

Chodzimy, wymijamy ich, jak lunatycy,

Żyjemy w innym mieście. Odgrodzeni ciszą,

W której – ach, to nie skrzypce – inny świat się sroży

To szlifierz ostrzy noże. Milion długich noży.

Nienawiść noże ostrzy – tak straszna – tak sroga

Kiedyż będą gotowe? Ach ciszej – na Boga

“Kiedy znów zakwitną białe bzy

Z brylantowej rosy, z srebrnej mgły.

W parku, pod platanem,

Pani siądzie z panem,

Da mu słodkie usta rozkochane”

Piękne były warszawskie panie!

Jakie stroje, jakie malowanie,

Jak umiały się w swych sukniach nosić

Wzrokiem wzbraniać, a ustami prosić

Och, zalotne, aksamitne, świetne,

W Europejskiej, w Adrii, Cafe-Clubie

Nogi miały jak łodygi kwietne

Zatańcz, wypij, pocałuj – ach, lubię! –

Ach, pończoszki z pajęczyny tkane,

Na świat sławne warszawskie pantofle

Stuku puku stukają podeszwy drewniane.

Świtem z miasta na Pragę, co dzień po kartofle.

^{(część III)}

Na podeszwach drewnianych – to nie to

I że w chustkach wełnianych – to nic

I że suknia znoszona – to nie to

I że róż dawno starty z lic

“Maj się dziwi urody twej szkoda!

I po twarzy ciepłym zlotem głaska.

Ach, nie żałuj mnie, maju – to moda!

To jest nasza, dumna moda warszawska!”

Myśmy stały na dachach domów

Świat się palił i walił w głąb

Myśmy stały w ulewie gromów

I zapalających bomb.

Oczy ślepły od dymu i blasku,

W uszach trzaski, płacz dzieci, wrzask i ryk i huk

Kiedy w wiadrze zabrakło piasku

Koniuszkiem pantofelka

Bombę strąciłam na bruk.

Pantofle od Leszczyńskiego. Szkoda. Kosztowały

Sto osiemdziesiąt złotych… pamiętasz Irenko,

Jakeśmy po trzech nocach na dachu śpiewały

Rano – żeby nie zasnąć – piosenkę za piosenką:

“Kiedy znów zakwitną białe bzy

Bzów aleją pary będą szły

Pojmą to najprościej,

Że jest czas miłości”

Jest czas nienawiści. Lecz twarz uśmiechnięta.

Żyjemy w innym mieście – odgrodzeni ciszą

Lecz oczy wszystko widzą. Uszy wszystko słyszą.

I wszystko się dostrzega. I wszystko pamięta.

Czarna bułka w koszyku w papier zawinięta

A na papierze szyfry. To z radia, z piwnicy.

Kroki bliskie – to może – już tu, na ulicy

Szpicel z gestapo za mną – czy źle, że się śpieszę?

Więc wolniej. A mróz w plecach. Lecz twarz uśmiechnięta

Wczoraj w nocy pomiędzy depesze

(Londyn teraz coraz trudniej złapać)

Zabłąkała się nagle piosenka,

I zaczęło śpiewać znienacka:

“Co nam zostało z tych lat

Miłości pierwszej?

Zeschnięte liście i…”

Ach, i zamknęłyśmy radio.

Łzy zaczęły na papier kapać.

^{(część IV)}

Przyszła kartka od ciebie.

Piszesz do mnie: “Miła

Jak wygląda Warszawa?”

Warszawa się nie zmieniła.

Tysiąc domów zwalonych.

Skwery – jedna mogiła.

Tylu nas poginęło.

Warszawa się nie zmieniła.

Nie znajdziesz już gdzie twoja

Sień, schody, okno, brama

Warszawa się nie zmieniła!

Warszawa jest wciąż ta sama!

Warszawa jest pod gruzami!

Warszawa czeka na ciebie!

Warszawa wie, że wrócisz!

Że wrócisz – jak Bóg na niebie!

Warszawa przyjmie cię w kwiatach

Słońcem, zielenią, rosą

Jak już nie starczy podeszwy

Drewnianej – to nic! to boso!

To nie szkodzi! W łachmanach!

O głodzie! O suchym chlebie

Warszawa się nie zmieniła!!

Warszawa czeka na ciebie!!

Przyjmie cię solą, chlebem,

Błyszczącymi oczyma,

Majem, Wisłą i niebem

Bo Warszawa dotrzyma!!!

A ty – dotrzymasz?! – na Boga

Dotrzymaj

Ach, kto dosłyszy

Twój głos z daleka?

Jak cicho skrzypce grają w tej ciszy

“Co nam zostanie z tych lat

Łez i cierpienia?”

Tu, gdzie jest łez wszystkich zdrój,

Jest coś, co się nie zmienia.

Zostanie – najdroższy mój

Ach, do widzenia

27.12.2022

Objaśnienia:

1) Café–Dancing Adria

popularny, luksusowy lokal w Warszawie, ul. Moniuszki 10.

2) Aleje Ujazdowskie

w piosence polskiej zazwyczaj Aleje Ujazdowskie, ulica w Warszawie

3) ul. Marszałkowska

ulica w Warszawie

4) Łazienki

Łazienki Królewskie - letnia rezydencja króla Stanisława Augusta, klasycystyczne zabytki i ogrody w Warszawie

Pełny tekst ze strony: https://prawicowyinternet.pl/piosenki-warszawskie-mariana-hemara/

Legenda:

inc, incipit - incipit - z braku informacji o tytule pozostaje cytat, fragment tekstu z utworu

abc (?), (abc?) - tekst poprzedzający (?) jest mało czytelny (przepisywanie ze słuchu)

abc ... def - tekst jest nieczytelny (przepisywanie ze słuchu)

abc/def - tekst przed i po znaku / występuje zamiennie

abc ^(abc) - wyraz lub zwrot wymagający opisu, komentarza

(abc) - didaskalia lub głupie komentarze kierownika

Kapelmistrz (JT) 2022-12-27 09:38

Część I

(na melodię ''Co nam zostało z tych lat?")

Dawnych dni,
Tamtych dni,
Ciągła, codzienna
łaska
Gdzie szukać cię?
Czasu, co był i jest

Szum chodzi z miast
W cichy, ciepły,
majowy deszcz(?)

I w powietrzu
na skrzypkach łka
piosenka ta
warszawska

Co nam zostało z tych lat
Miłości pierwszej
Zeschnięte liście i kwiat
W tomiku wierszy

Wspomnienie czułe i szept
I jasne łzy co nie schną
I anioł smutku co wszedł
I tylko westchnął

O , strapienia miłosne!
O, zmartwienia wiosenne!
O, sentymentalne troski…!
O, piosenki, smutki udręki
przedwojenne

Niemcy chodzą
po Marszałkowskiej
Buty, buty po bruku
Ale uszy nie słyszą...

Brudne gęby przed oknem
Oczy nie dostrzegają

Chodziły po innym mieście
Odgrodzeni ciszą
W której butów nie słychać
Tylko skrzypce grają...

(???)

W alejach zakwitły kasztany
W łazienkach kołyszą się bzy
Któż drugi jest tak zakochany?
Tak szczęściem pijany jak my?

W łazienkach cicho na stawie
W alejach zieleni się gaj
Co wiosna (...?) w Warszawie
Co wiosna -mój miły- to ja (maj?)

***
Poza tematyką pragnąłbym przypomnieć spisane przeze mnie słowa do utworu pt. " Śpiew o Bergmanie czyli górniku"

Rubin 2022-12-27 11:34

Czasu, co był i pierzchł

kierownik 2022-12-27 13:55

Tutaj, wydaje się, jest cały tekst:
https://prawicowyinternet.pl/piosenki-warszawskie-mariana-hemara/
A co do Bergmana - z powodu bardzo słabej jakości nagrania tekst wyszedł absurdalny.

Dodaj komentarz