Ach, tutaj znajduje się to ogniste solo, o którym pisze w swej książce Krystian Brodacki! Rzeczywiście, niesamowite, że rzekomo "nieświadomy jazzu" skrzypek może tak rewelacyjnie jazzowo muzykować! Nie jeden dziś strunowy jazzman by takiemu pozazdrościł, takich umiejętności! J

Rzeczywiście, wspaniały przykład nowoczesnego grania w naszym kraju przed wojną. Wątpię jednak, żeby wzmiankowany skrzypek faktycznie był "nieświadomy jazzu" (nawet w ówczesnym, "Goodmanowskim" pojęciu tego słowa), bo właśnie wtedy zaczynał on zdobywać popularność, nie tylko w całej Europie, ale także w Polsce (na rodzimych płytach wydawane były nagrania znanych na Starym Kontynencie oraz w Ameryce orkiestr Duke Ellingtona, czy Billy'ego Bartholomewa (jeżeli popełniłem błąd w nazwisku to przepraszam J ); w Warszawie koncertował także legendarny Ady Rosner, zwany "białym Armstrongiem"). Przykładem tego stanu rzeczy są nie tylko aranże Gerta, ale również Henryka Warsa ("W życiu bywa tak, jak w piosence" itd.), czy Henryka Golda, zwłaszcza na nagraniach dokonywanych dla polskiego oddziału "Columbii".

Płyta zapowiedziana na XII. 1936 roku.
Czyli z datą powstania coś nie tak.

Orkiestra Taneczna "Odeon" - J. Gert.

Co do wypowiedzi Bartłomieja, moim zdaniem solo na skrzypcach ukazuje wpływy jazzu europejskiego, szczególnie Stephana Grappelliego z Quintette du Hot Club de France.