Z naszej biblioteki,
z twojej starej teki,
kiedy w niej robiłam porządek i ład,
z twojej teki starej
jakiś motyl szary
sfrunął mi do stóp, na dywanie siadł.
Zasuszony kwiat romantycznych lat
sfrunął jako ptak niespodziewany
i przypomniał mi te odległe dni,
kiedy byłeś we mnie zakochany.
I ożyło mi na nowo
każde twej miłości słowo.
Zapomniany kwiat z romantycznych lat
na me serce jako iskra padł.
Wzięłam kwiat z podłogi
i jak klejnot drogi
niosłam go do ciebie z oczami we łzach
rzekłam ze wzruszeniem
„oto jest wspomnienie
najpiękniejszych chwil w minionych dniach”.
Zasuszony kwiat z romantycznych lat
wzbudził w tobie czar niezapomniany
i szepnełeś mi, jak w odległe dni,
kiedy byłeś we mnie zakochany.
Powtórzyłeś mi na nowo
każde twej miłości słowo.
Piękny jest ten kwiat,
gdy uwiędły kwiat
znów zakwitnie wbrew biegowi lat.

Że też do tej pory nikt tego nie przepisał... No, może panowie nie byli zainteresowani takim tekstem?