Śnieżny romans 1150

---

Śnieg, cichutko prószy śnieg,
spójrz – całunem białym legł.
Noc go sypie z diamentami
gwiaździstych lśnień,
powiedz – pamiętasz ten dzień?
Dzień - i w słońcu błyszczał śnieg,
rok już minął, może wiek,
gdy na szybie mróz wykwiecił
bukiet, cudny bukiet ślubny mój.

A śnieg, a śnieg płatkami,
płatkami róż, kwitnących róż
ścielił mi drogę w tą dal, w ten świat,
gdzie każda chwila życia jest jak kwiat.
I dzień, i dzień nad nami
roztaczał blask różowych zórz.
Przed nami była dal bezbrzeżna,
słoneczna, śnieżna dal.

Śnieg i znowu prószy śnieg,
śmiech mnie bierze, gorzki śmiech.
Martwy księżyc w oknie stoi i jak na grób
sypie mi płatki do stóp.
Śnieg i śnieżnych płatków tan
mais où sont les neiges dans temps
szczęście, śniegi - cóż ostanie w świecie
ponad śnieżny romans …?

A śnieg, a śnieg płatkami
płatkami róż, żałobnych róż
ściele mi drogę w tą dal, w ten świat,
gdzie każda chwila życia jest jak kwiat.
I noc, i noc nad nami
roztacza mrok, ponury …?
i księżycową dal bezbrzeżną
upiornie śnieżną dal.

Może ktoś rozszyfruje te dwa brakujące słowa? I ew. skoryguje ostatnie dwa słowa francuskie, bo nie jestem pewna...

Ja pomogę, niestety tylko połowicznie - w 34. wersie "roztacza mrok ponurych burz"