Święcone u ciotki 225

tytuł:

Święcone u ciotki

gatunek:

scena komiczna

muzyka:

???

słowa:

???

Ciotka: No wystaw no święcone na stόł, bo może się kto przywlecze ze znajomych na święcone jajko.

Córka: A jakby mama zgadła. Już leci Antoś.

Antoś: Serwuś Aunt. Jak się masz Mańka?

Ciotka: Jak się masz chłopaku, nie widzieliśmy Cię tyle czasu?

Córka: Co się z tobą stało?

Antoś: Siedziałem, to jest ehh, na letnim mieszkaniu siedziałem.

Ciotka: Dobrze, żeś mi się napatyczył, to mi po świętach naprawisz schody na strych bo mi się rozsypują.

Antoś: A-ale Aunt zawracanie, to nie dla mnie taka robota.

Ciotka: Widzicie go, jak zchardział. A cόżeś to jakiś urzędnik z policji albo aptekarz.

Antoś: Zgadliście Aunt, zgadliście. Jestem w areszcie, ehh, urzędnikiem w areszcie.

Córka: A cόż ty to tam robisz, zamiatasz czy Cię wsadzili?

Antoś: Pilnuję aresztu, żeby go złodzieje nie ukradli.

Ciotka: Ach ty nygusie, pewnoś znόw coś przeskrobał i wsadzili Cię.

Antoś: Nie, nic żem nie przeskrobał ciotuchno. Tylko jednego frajera poskrobałem po plecach, a nie wiedziałem, że to był akurat sekretarz z policji. No i bestia poprosił mnie ze sobą posiedzieć. No, ale jak mnie dziś wypuścili, tom sobie przypomniał, że to Wielkanoc. Myślę sobie, trzeba iść do ciotuchny na święcone. A już dawno, Aunt, moje oczy nie widziały kiełbasy wielkanocnej.

Córka: Jak to dobrze, mamusiu, że Antoś przyszedł. Nie będziemy same tylko przy święconym. Bo jak mόwi przysłowie ”Gość w domu, to Bόg w domu”.

Ciotka: Ładny mi gość, co mu potrzeba ciągle na ręce patrzeć, żeby mu się coś nie przylepiło. No, ale skoro przyszedł to się podzielimy jajkiem.

Antoś: Daj wam Borze i zdrowie, Aunt. Podzielimy się. Wesołego Alleluja. Żebyście, Aunt, żyli do samej śmierci.

Ciotka: A ty łakomczuchu, już złapał za kiełbasę. Połόż mi to zaraz. Najpierw za jajka, bo to święcone.

Antoś: Dobrze, Aunt, niech będzie najpierw za jajka.

Ciotka: Powoli, bo się udławisz.

Córka: Musieli Ci tam dosyć jeść nie dawać.

Antoś: Oo, nie. Tylko oni się jeszcze nie poznali na moim apetycie. No ale nie bόj się, oni się poprawią... na drugi raz.

Córka: Antoś, nie bili Cię tam?

Antoś: Eh, cόż znowu, mnie? Przecież oni wiedzą z kim mają do czynienia. Oni najwyżej mogą mnie poprosić, żebym sobie posiedział, i to grzecznie poprosić. Ale co do bicia to ooo, wara im. Znają oni Antka, znają.

Andrusów Zwierzynieckich jestem krόl

I wszędzie wiodę prym

A gdyby mnie kiedy zamknęli w ul

No to ja pokażę im

Za rogatkami sięga klient …

I kreder wszędzie mam

Pan sędzia zawsze do mnie czyni gest

I prosi siedzieć sam

Bo sława moja, o tym wiem

To dla każdego wokόł …

Kto zaś chce znać, no to dowie się

Żem jest Adrusόw krόl