Pardon… 217

---

Pan ujrzał panią, chciał poznać ją

I poszedł za nią, a chciałby z nią!

Jak zacząć z piękną panią dobrze wiedział

Więc powiedział: Pardon…

„To cud uroczy…” ocenił ją

I spojrzał w oczy, kapelusz zdjął!

Pod rękę chciał ją wziąć 

A na to ona, oburzona: Pardon!

A potem było, jak w piosence

Gdy młody pan młodą panią kochać chce:

Całował oczy, usta, ręce

I w sercu jej z punktu zajął miejsce swe…

I od tej chwili już razem są

W czułej idylli on razem z nią…

A gdy całować chce, to zawsze przedtem

Mówi szeptem: Pardon…

Pan kochał panią, uwielbiał ją

I wszędzie za nią i zawsze z nią

A gdy ją raz zobaczył z innym w kinie

Rzekł jedynie: Pardon!

A kiedy ona ujrzała go

Jak brał w ramiona kuzynkę swą

Poprawił krawat i uprzejmym tonem

Rzekł z ukłonem: Pardon!

A potem było, jak w piosence

Gdy młody pan już miłością znudził się

I nie chciał pani kochać więcej

I zwolnić chciał w jej serduszku miejsce swe…

Zamiast ją nudzić i męczyć ją

Zamiast ją trudzić przemową swą

Zostawił jej na kartce te trzy słowa:

„Bywaj zdrowa! Pardon!”