Mój Pedro 173

---

Mój Pedro pierścień mi dał,
Gdy odjeżdżał, zdaje się, w sobotę.
Mój głupi Pedro się bał,
Że nie przyjmę go, bo nie jest złoty.
Powiedział wtedy mi tak:
"Miłości mojej to znak".
Nazwał mnie swą narzeczoną
Mówił, że zostanę żoną,
Kiedy tylko wróci do mnie znów.

I minął tydzień, i miesiąc cały,
A ja spoglądam co dzień na pierścionek mały.
A może Pedro zapomniał o mnie?
To niemożliwe, przecież kocham go ogromnie.
Nie jestem smutną, ani zmartwioną,
Powiedział przecież, że zostanę jego żoną.
Więc za parę dni, wiem, otworzy drzwi
I chwyci mnie, spłakaną, w swe ramiona.
W najbliższy dzionek, po swój pierścionek
Na pewno przyjdzie ukochany Pedro mój.

Mój Pedro, lat będzie trzy,
Jak odjechał, zdaje się, w sobotę.
Mój Pedro dał wtedy mi
Pierścień, który błyskał się, jak złoty.
Gdy spadła tysiączna łza ,
Mój pierścień pokryła rdza,
Boże, co mój Pedro powie,
Gdy się tylko o tem dowie,
A już wkrótce do mnie wrócić ma.

I przeminęły trzy lata całe
Ja co dzień patrzę na pierścionek zardzewiały.
A może Pedro zapomniał o mnie?
To niemożliwe, przecież kocham go ogromnie.
Nie jestem smutną, ani zmartwioną,
Powiedział przecież, że zostanę jego żoną.
Więc za parę dni, wiem, otworzy drzwi
I chwyci mnie, spłakaną, w swe ramiona.
W najbliższy dzionek, po swój pierścionek
Na pewno przyjdzie ukochany Pedro mój.