W noc powstania Polski w Warszawie 568

---

Północ. Na ulicach maszerują patrole niemieckie. Nie takie, jednak, butne, jak dawniej bywało. Szepcą coś między sobą i choć jeszcze niestwierdzone o pogromie Vaterlandu dochodzą razem ze znikającą butą i pod strachem powstającej Polski. (?)

Sumienia pruskie ruszać się zaczynają i drży żołdak niemiecki za Kalisz, za zniszczone wioski i miasta Polski. Drży przed duchami pomarłych i zbezczeszczonych kobiet polskich, przed duchami dzieci pomordowanych i zagłodzonych.

Czuje, żołdak, że porachunku czas nadszedł i że rachunek trzeba zapłacić.

Na ulicach Warszawy jeszcze maszerują patrole niemieckie.

Wtem, jakby na skinienie różdżki czarodziejskiej ze wszystkich zakątków Warszawy zaczyna się gromadzić lud polski (Polski?), bo do nich wieść o pogromie Prusaków i Austrii doszła i czują, że powstrzymać powstania wielkiej, niepodległej Polski pruska siła już nie zdoła. I z pieśnią na ustach ”Jeszcze Polska nie zginęła” wkracza dumnie armia wychodźców, armia braci naszych zza oceanu, którą wygnańcy wysłali na pomoc Ojczyźnie. Ta sama, która wraz z aliantami walczyła i krew przelewała za waszą i naszą wolność. A zewsząd słychać okrzyki: niech żyje Polska, niech żyje naczelnik Józef Piłsudski, niech żyje jej dziecko kochane, żołnierz polski. Niech żyje wychodźstwo amerykańskie, niech żyją zuchy Hallera. Niech żyje wydział narodowy ze Skulskim na czele. Niech żyje duchowieństwo polskie i naród cały na ulicach Warszawy porywa na usta drogą naszą pieś

Jeszcze Polska nie zginęła

Póki my żyjemy

Co nam obca przemoc wzięła

Siłą odbierzemy