W pewnem miejscu, nie pomnę, gdzie
znalazło się osób dwie,
on jej obiecywał wciąż,
że jej będzie wierny mąż.
Ona (. ... ?) wnet co tchu
mówi, że już obiecała mu
swoją rękę, swoją miłość,
na co matka wpada w złość.
Córko, tłumaczy,
ty nie chciałaś tego robić,
ty nie chciałaś tego robić,
lecz on temu winien
więc zrobił dziecko (......?) mnie,
nie pamiętam gdzie.
Matka z tego coś nierada,
bo córuchna jakaś blada,
jednak myśli, że to zmieni się.
Mija miesiąc, mija dwa,
córka blada, matka zła,
sąsiedzi śmieją się już w głos,
że tam kto inny dał swój grosz.
Ojciec, gdy dowiedział się,
włosy ze łba sobie rwie.
No, widzisz, stara,
co za poczwara
do córki matka odzywa się.
Ja ci mówiłam,
że tego nie trza robić,
że tego nie trza robić.
Tyś nie słuchała mnie,
wstydź się, fe,
idź ty precz, wynoś się.
Matka krzyczy, ojciec wrzeszczy
zaś cały dom w posadach trzeszczy.
za późno,bo już stało się.

Panie Wicki, co pan zrobił z tą piękną kompozycją... :/
Dla porównania wykonanie o kilkadziesiąt lat późniejsze - https://youtu.be/bMaCoxOGXPM